ساز تار از زمان های قدیم سازی کاربردی و بسیار پرطرفدار بوده است.
ساز تار توسط بزرگانی همچون جسین علیزاده، جلیل شهناز، محمدرضا لطفی و … به اوج قدرت خود رسیده است. این ساز خوب و پرطرفدار طی سالیان دراز، هنرجویان زیادی را به سمت خود کشانده و جوانان بسیاری هنوز هم در حال آموختن تار هستند.
تار از سازهای زهی مضرابی (زخمه ای) مقید است که در ساخت آن از چوب،
پوست، استخوان، زه (روده تابیده چهارپایان) و فلز بکار برده می شود و طول کلی
آن حدود ۹۵ سانتی متر است. اگر چه در گذشته های دور، نامی از آن برده نشده
است ولی از حدود دویست سال پیش، تار، یکی از سازهای اصلی موسیقی ملی ایران
بوده است.
نوازنده تار ایرانی در حالت نشسته تار را به صورت افقی روی ران پا قرار می دهد، به طوری که دسته تارطرف چپ و کاسه طنینی طرف راست نوازنده قرار می گیرد. نوازنده سر انگشت های دست چپ را روی دستان هایی که در طول دسته تار بسته شده اند حرکت می دهد و با مضرابی که در دست راست دارد به سیم ها زخمه میزند.
در گذشته ها تار ایرانی پنج سیم (یا پنج تار) داشت. غلامحسین درویش یا درویش خان سیم ششمی به آن افزود که همچنان به کار می‌رود.
اجزای تشکیل دهنده تار:
- پوست
- خرک
- کاسه طنینی
- سرپنجه
- دسته
- گوشی ها
- شیطانک
- دستان ها
- سیم گیر
- تعداد و جنس سیم ها
- وسعت
کوک سیم ها
کوک دست باز سیم های شش گانه به صورت چهارم چایین رونده و اکتاو است. کوک سیم ها بنابرنیاز نوازنده می تواند تغییر کند. معمولا در اجرای مقام های دوازده گانه ی موسیقی ملی سیم های پنجم و ششم کوک متغیری دارند.
فاصله سیم‌های هم صوت سفید، نسبت به سیم‌های زرد غالباً «چهارم» و سیم‌های سفید نسبت به سیم بم معمولاً فاصله اکتاو یا هشتم را تشکیل می‌دهند (به این ترتیب اگر سیم‌های همصدای سفید را «دو» کوک کنیم، سیم‌های زرد باید غالباً «سل» و سیم بم «دو» یا «ر» کوک شوند). کوک تار در دستگاه‌ها و آوازهای مختلف تغییر می‌کند.
برای اطلاع از انواع آموزشگاهها و آموزش های تخصصی ساز و موسیقی به لینک آموزش ساز مراجعه نمایید.
آموزشگاهها، هنرجویان و هنردوستان عزیز میتوانند آگهی های خود را در لینک آگهی رایگان ثبت کنند.
