آشنایی با ساز ویولن

وبلاگ موسیقی :آشنایی با ساز ویولن

 

 ویولن در زمان نواختن معمولاً روی شانه چپ قرار می‌گیرد

 

ویولن (به فرانسوی: violon) ساز زهی و آرشه‌ای است. ساز ویولن کوچک‌ترین عضو سازهای زهی-آرشه‌ای است. اصالت ساز ویولن به کشور ایتالیا بر می‌گردد. برای نواختن معمولاً روی شانهٔ چپ قرار می‌گیرد و با آرشه که در دست راست نوازنده است نواخته می‌شود.  

کوک سیم‌های ویولن از زیر به بم به ترتیب: می (سیم اول)، لا (سیم دوم)، ر (سیم سوم)، سل (سیم چهارم).

 

اصوات سیم‌های مجاور نسبت به یکدیگر فاصله پنجم درست را تشکیل می‌دهند. در این وسعت صدا ویولن قادر است تمام فواصل کروماتیک و کوچک‌تر از آن را اجرا نماید. 

خرک (در جلو)، گریف (جسم سیاه‌رنگ در عقب) و سیم‌های ویولن این ساز از ۵۸ قطعه مختلف ساخته می‌شود. وزن آن در حدود ۴۰۰ گرم می‌باشد.

 

ویولن در زمان نواختن معمولاً روی شانه چپ قرار می‌گیرد و با آرشه که در دست راست نوازنده‌است نواخته می‌شود. کوک سیم‌های ویولن از زیر به بم به ترتیب عبارتند از: می‌ (سیم اول)، لا (سیم دوم)، ر (سیم سوم)، سل (سیم چهارم).

 

از زمان اختراع اولین ویولن توسط گاسپارو برتولتی تا الان بیش از سه قرن می‌گذرد

 

تاریخچه‌ای از ساز ویولن

ساز ویولن در اروپا به قرن ۹ میلادی برمی‌گردد. برخی می‌گویند که ساز ویولن تکمیل شده‌ی ساز رباب است و از کشور‌های عربی آمده است.

تاریخ شناسان می‌گویند ساز ابتدا دارای یک سوراخ بر روی بدنه بوده، ولی رفته رفته این سوراخ حذف شده و سازی با سه سیم، سرآغازی برای ویولن تکامل یافته‌ی امروزی شده است. بعد از قرن ۱۱ در اروپا ساز ویولن تکامل یافته به طور وسیعی وجود داشت. اولین سازنده‌ی ویولن فردی به نام گاسپارو برتولتی ایتالیایی بوده است که او را مخترع این ساز نیز می‌نامند.

 

پس از آن شاگرد مشهور او به نام آندره آماتیبود را به عنوان بهترین سازنده‌ی ویولن در سطح جهان معرفی کردند که او هم پس از خود فردی به نام آنتونیو استرادیواری ایتالیایی را پرورش داد. تا به امروز در جهان کسی پیدا نشده که بتواند ویولن‌هایی به کیفیت و صدای خوب آمتونیو استرادیواری بسازد.

از زمان اختراع اولین ویولن توسط گاسپارو برتولتی تا الان بیش از سه قرن می‌گذرد، ولی با این وجود با توجه به پیشرفت علم هنوز نتوانسته‌اند تغییری در ساختار این ساز به وجود آورند و رمز و راز‌های سازندگان قدیم را کشف کنند.

 

ساز ویولن کوچک‌ترین عضو سازهای زهی-آرشه‌ای است

 

ویولن از بخش‌های زیر تشکیل شده‌است :

آرشه: یا کمان ترکه‌ای چوبی است که رشته‌های موی دم اسب در طول آن کشیده شده و به دو سر آن ثابت شده‌است.

 

جعبه طنینی: (جعبه رِزونانس): جعبه‌ای است که از سه بخش صفحه روئی، صفحه زیرین و زوارهای دور تشکیل شده‌است. گریف، خرک و سیم گیر در این ساز از جنس چوب آبنوس (به دلیل استحکام بیشتر) می‌باشد.

 

دسته یا گردن: در واقع دنباله چوب آبنوس تکیه سیم هاست که محل انگشت گذاری نوازنده در قسمت بالای آن قرار دارد. نوازنده ویولن قادر است در تمام طول چوب آبنوس انگشت گذاری کند. انتهای دسته به جعبه کوچکی (جعبه کوک) ختم می‌شود که سیم‌ها در درون آن به دور گوشی‌های کوک پیچیده می‌شوند.

 

خرک: پلی‌ست بین سیم‌ها و جعبه طنینی. نقش خرک تقسیم راه سیم‌ها، نگه داشتن سیم‌ها با ارتفاع خاص برای عبور بر روی جعبه طنینی و انتقال ارتعاشات سیم‌ها به جعبه طنینی. در داخل جعبه طنینی استوانه چوبی کوچکی قرار دارد (تقریباً در زیر محلی که خرک قرار دارد)، که نقش آن انتقال ارتعاشات به صفحه زیرین ساز و مانعی در جهت عدم شکسته شدن صفحه روئی ساز از فشار سیم‌ها و خرک است.

 

گریف: از آبنوس ساخته شده و در طول دسته ویلن چسبیده‌است و تا میانهٔ جعبهٔ ساز ادامه دارد. گریف بخشی است که نوازنده با انگشت خود سیم را به آن می‌چسباند و به این ترتیب طول سیم را کوتاه می‌کند و نت‌های مختلف را می‌نوازد.

 

سیم گیر: از آبنوس ساخته شده و در فاصله اندکی از خرک تا آخر تنه ویولن کشیده شده‌است. با زهی از جنس روده یا پلاستیک یا سیم به دکمه‌ای که در قسمت پائین جدار تعبیه شده بند می‌شود.

 

سیم‌ها: سیم‌ها از جعبه کوچک سر ساز آغاز شده در طول چوب آبنوس تکیه‌گاه سیم‌ها ادامه یافته، از روی خرک عبور کرده و در سیم‌گیر مهار می‌شوند. سیم‌های ویولن قبلاً از روده گوسفند (زه) ساخته می‌شد. امروزه در سیم‌های بم‌تر، روی روده سیم فلزی نازکی می‌پیچند و در سیم‌های زیرتر از مفتول فلزی تنها استفاده می‌شود.

 

ویولن در زمان نواختن معمولاً روی شانه چپ قرار می‌گیرد 

 

نحوه دست گرفتن ساز

بطور کلی ویولن در هنگام نواخته شدن با سه نقطه چانه، شانه و دست چپ در تماس است.هر یک از این نقاط بخشی از بار دست گرفتن ساز را به دوش می کشند. هرچند، نوازنده باید بتواند که ویولن را بدون کمک گرفتن از دست چپ و فقط با کمک گردن و شانه نگاه دارد.

 

شانه و گردن:

نوازنده نباید برای نگهداری ساز بر روی شانه چپ، آنرا بالا کشد. شانه باید در هنگام گرفتن ساز به همان وضعیت افتاده خود در حالت طبیعی بدن باقی ماند.طبیعی است اگر گردن نوازنده بلند باشد، او ناخودآگاه برای با تسلط گرفتن ساز،نیازمند بالا کشیدن شانه و یا خم کردن اضافی گردن خود به سمت پایین است.

البته اتخاذ هر یک از دو مورد فوق توسط نوازنده اشتباه است.

 

میزان بالا بردن دست چپ:

در حالت کلی، نوازنده باید دست چپ را تا جایی بالا برد که ساز و دسته آن امتدادی افقی با زمین پیدا کند.بهتر است ساز بگونه ای گرفته نشود که دسته و سرپنجه ساز به سمت زمین و یا برعکس آن نشانه گرفته شود. در حالت اول ستون مهرها به کشش بی مورد به سمت پایین می افتندهمچنین در این حالت، به علت خمودگی نوازنده، تنفس او مشکل تر می گردد.در حالت دوم نیز به مهرهای گردن در جهت معکوس فشار وارد می گردد.

 

انواع ویولن

دو نوع ویولن وجود دارد:

ویولن آکوستیک: همان نوع از ویولن که بسیار مرسوم است و بیشتر مورد استفاده قرار می‌گیرد. 

 

ویولن آکوستیک

 

ویولن الکتریک: این نوع ویولن به یک خروجی الکتریکی صدا مجهز است که اولین بار در سال ۱۹۲۰ توسط استاف اسمیت در موسیقی جاز و بلوز مورد استفاده قرار گرفت. طراحی ظاهری آن‌ها غیر سنتی است و برخی از آن‌ها ممکن است تعداد بیشتری سیم نسبت به آکوستیک داشته باشند.

 

ویولن الکتریک

 

سیگنال‌های ویولن الکتریک همانند گیتار الکتریک بر اثر پردازش‌های الکترونیکی، برای بدست آوردن صدای دلخواه بوجود می‌آید. در ویولن‌های الکتریکی معمولا از پیکاپ‌های مغناطیسی و یا فیزوالکتریک استفاده می‌کنند که در پیکاپ‌های مغناطیسی لازم است رشته‌های ویلن از جنس یک عنصرحاوی آهن باشند. 

 

سازندگان ویولن :

از اولین سازندگان ویولن می‌توان به گاسپارو برتولتی ایتالیایی نام برد، که در برخی موارد وی را مخترع این ساز می‌دانند. از شاگردان مشهور گاسپارو برتولتی آندره آماتی بود که او هم بهترین سازنده ویولن در سطح جهان یعنی آنتونیو استرادیواری ایتالیایی را پرورش داد. تا کنون کسی در جهان پیدا نشده که نه تنها بتواند هنر او را تکمیل نماید بلکه قادر نبوده ویولنی بسازد که از حیث زیبایی و صوت بتواند با ویولن‌های آنتونیو استرادیواری برابری نماید.]

 

تاکنون بیش از سه سده از اختراع اولین نمونه ویولن توسط گاسپارو برتولتی می‌گذرد و در این مدت با وجودی که کشفیات جدیدی در علوم فیزیک و شیمی نموده‌اند نه تنها نتوانسته‌اند در ساختمان ویولن تغییری بدهند بلکه از رموز کار سازندگان قدیم نیز چیزی درک نکرده‌اند.

 

 اصالت ساز ویولن به کشور ایتالیا بر می‌گردد

 

معروف‌ترین نوازندگان غربی ویولن:

آنتونیو ویوالدی

نیکولو پاگانینی

 

معروف‌ترین نوازندگان ایرانی ویولن:

پرویز یاحقی

همایون خرم

حبیب الله بدیعی

علی تجویدی

علی اصغر بهاری

ابوالحسن صبا

اسدالله ملک

علی محجوبی

رکن الدین مختاری

برای ثبت آگهی رایگان به سایت شهر24 مراجه کنید

سایت شهر24 مرجع آگهی های رایگان.با سایت شهر24 دیده شوید

موسیقی درمانی یکی از روش های درمانی برای کودکان مبتلا به اوتیسم

موسیقی درمانی یکی از روش های درمانی برای کودکان مبتلا به اوتیسم

بیماری اوتیسم، نوعی بیماری با طیف های مختلف است

 

 یکی از روش های درمانی برای کودکان مبتلا به اوتیسم، موسیقی درمانی است. موسیقی به این کودکان کمک می کند به هماهنگی یا یکپارچگی بین احساسات خود دست پیدا کنند؛ یعنی بین حس شنوایی و سایر احساسات با شنیدن موسیقی هماهنگی به وجود می آید که می تواند در روند درمان این کودکان بسیار موثر باشد.

نکته دیگری که درباره موسیقی وب چه های مبتلا به اوتیسم مطرح می شود، این است که استعدادهای نهفته ای در زمینه موسیقی پرورش بدهند. در این مطلب با توصیه هایی برای پرورش استعدادهای نهفته کودکان مبتلا به اوتیسم آشنا خواهیدشد.

واقعیت این است که برخی بچه های مبتلا به اوتیسم، جزایر کشف نشده ای از هوش و استعداد دارند؛ یعنی ممکن است نبوغی در زمینه های مختلف مانند موسیقی، ریاضی، بویایی و... نشان بدهند و به طول کلی، یکی از حس ها آنها به صورت خاصی، قوی عمل کند. با این حال، باید بدانیم که این بچه ها، به قدری نشانه های آشکاری از نبوغ بروز می دهند که نیازی به سعی برای کشف استعدادهایشان نداریم؛ مثلا در فیلم «مرد بارانی»، ما با یک شخصیت مبتلا به اوتیسم مواجه هستیم که می تواند در مدت کوتاهی، تمام شماره تلفن های شهر را حفظ کند. برخی بچه های مبتلا به اوتیسم حتی می توانند متن هایی با زبانی غیر از زبان مادری خود بخوانند، بدون اینکه درکی از مفهوم این لغات داشته باشند.

اما همان طور که گفته شد، برز و چنین استعدادهایی در گروهی از این بچه ها، به قدری آشکار است که نیاز چندانی به صرف هزینه برای کشف آنها نیست. برای کشف استعدادهای بچه های عادی یا کودکان مبتلا به اوتیسم صرفا به خانواده ها توصیه می کنیم سد راه آنها نشوند؛ یعنی نیازی به هل دادنشان نیست، لزومی ندارد آنها را به زور به سمت و سوی دلخواه خودمان بکشیم؛ یعنی رفتن به کلاس های مختلف و آموزش های فشرده برای کشف استعداد بچه های مبتلا به اوتیسم را راه مناسبی برای برخورد با این گروه از کودکان نمی دانیم و نیازی نیست که والدین با توسل به آموزش های فشرده، کودکان خود را آزار بدهند.

حواستان به رابطه بین بچه ها باشد
یکی از مشکلاتی که گاهی برخی خانواده ها با آن مواجه می شوند، این است که نمی توانند روابط بین بچه های سالم و کودکان مبتلا به اوتیسم خود را مدیریت کنند. این خانواده ها، گاهی بیش از حد به فرزند بیمار و گاهی هم بیش از حد به فرزند سالم خود توجه می کنند که در هر دو صورت، مشکلاتی به وجود می آید. بچه های مبتلا به اوتیسم در موارد زیادی به مراقبت و گاهی کار و توجه بیشتری نیاز دارند. والدین باید به خواهر یا برادر این بچه ها بگویند که خواهر یا برادر آنها به دلیل بیماری و مشکلی که دارد، باید تحت مراقبت بیشتری قرار بگیرد.

والدین نباید بار نگهداری و مراقبت از بچه های مبتلا به اوتیسم را گردن بچه های سالم بیندازند زیرا آنها اجباری برای کشیدن جور بیماری خواهر یا برادرشان ندارند. البته می توانید گاهی از بچه های دیگر کمک بخواهید اما نباید بار مسئولیت فرزند بیمارتان را بر دوش آنها بیندازید. در غیر این صورت، خشمی نهفته در وجود بچه های سالم نسبت به کودک مبتلا به اوتیسم پدید می آید. حالا اگر نوع شخصیت بچه های سالم به گونه ای باشد که حسادت هم درون آنها باشد، این خشم و کینه، شدیدتر هم خواهدشد. والدین باید به فرزندان سالم بگویند که رفتن به کلاس های ویژه یا طی درمان های خاص، به دلیل بیماری و نیاز بیشتر خواهر یا برادر آنهاست تا بتوانند هیجان های بچه ها را کنترل کنند.

هزینه بی فایده نکنید
گاهی برخی خانواده هایی که کودک مبتلا به اوتیسم دارند، بیش از اندازه و بی فایده برای این بچه ها هزینه و آنها را در کلاس هایی مانند زبان، ریاضیات و موسیقی ثبت نام می کنند اما در حال حاضر، بحث هزینه- اثربخشی برای این بچه ها مطرح است. یعنی والدین باید ببینند در ازای هزینه ای که برای این بچه ها می کنند، چه سودی دریافت خواهند کرد. هزینه هایی که برای این بچه های می شود باید به روند درمان آنها کمک کند.

بچه های مبتلا به اوتیسم، جزایر کشف نشده ای از هوش و استعداد دارند

 
کار اضافه نخواهید
گاهی اضافه کاری بیش از اندازه برای این کودکان، تاثیر منفی هم دارد. بیماری اوتیسم، نوعی بیماری با طیف های مختلف است. مثلا برخی از کودکان مبتلا به اوتیسم از عقب ماندگی ذهنی هم رنج می برند و خانواده آنها، هزینه های زیادی برای سوادآموزی آنها می کنند در حالی که باید این هزینه را صرف آموزش شیوه زندگی و کارهای پایه ای کنند. مثلا راه های نظافت شخصی، غذاخوردن، ارتباط با دیگران. باید چگونگی انجام کارهای شخصی را به جای آموزش های بی فایده به آنها بیاموزند تا زندگی راحت تری داشته باشند.

انتظارهایتان را روی دیگر سوار نکنید
درنهایت باید به این نکته هم اشاره کنم که برخی والدین می خواهند آرزوهایی را که در مورد بچه های مبتلا به اوتیسم بر باد رفته است، در بچه های سالمشان محقق کنند و همین مساله باعث می شود که بار اضافی و بیشتری بر دوش بچه های سالم از نظر آموزش بیفتد اما پدر و مادر، مسئول حفظ، نگهداری، سلامت و آموزش دادن به بچه ها هستند و نباید فراموش کنند که هرکدام از بچه ها، هویت مستقلی دارند. ما مالک بچه ها نیستیم که بخواهیم تصمیم بگیریم چه کار کنند و چه کار نکنند. باید با هوشیاری مناسب، حواسمان باشد که بچه های سالم و کودک بیمار را به نحوی بار بیاوریم که هم مهارت های لازم را در زندگی بیاموزند و هم بار اضافی بر دوششان نیفتد.

جایگاه موسیقی درمانی در کنترل اوتیسم
برای بسیاری از افراد دچار اوتیسم، موسیقی قلمرویی از لذت های خاص است و موسیقی درمانی راهکار مشهوری برای درمان خردسالان و بزرگسالان مبتلا به اوتیسم به شمار می رود. متاسفانه تعداد بسیار کمی از مربیان موسیقی برای کار با افراد دارای اختلال های ناشی از اوتیسم تربیت شده اند. بنابراین یافتن مربی ای که علاقه و توان آموزش صحیح خواندن یا نواختن را به کودکان مبتلا به اوتیسم علاقه مند به موسیقی داشته باشد، دشوار است؛ دشوارتر از آن، یافتن مربی برای نوجوان یا فرد بزرگسال دچار اوتیسم است.

مزایای آموزش موسیقی به کودکان اوتیسمی بسیار زیاد است؛ در حدی که امروزه برخی از کارشناسان معتقدند آموزش موسیقی می تواند توانایی های شناختی و حرکتی این کودکان را تقویت کند. خواندن یا نواختن در یک گروه موسیقی نیز می تواند باعث تقویت مهارت های اجتماعی و ارتباطی، اعتماد به نفس، دوستی و احترام به خود و دیگران شود.

پسر من «تام» بیش از 7 سال درس هایی با ساز کلارینت گرفت و 4 سال هم پیانو نواخت. تمام مربیانش نقطه مشترکی داشتند؛ هیچ کدام هرگز با شخص دچار اوتیسم کار نکرده بودند. هرچند همه آنها میل به تلاش در این زمینه داشتند. با گذشت زمان، تام از مرحله فروکردن اسباب بازی هایش در انتهای شیپوری کلارینت و اجرای قطعه «نان شیرینی مخصوص عید پاک» روی پیانو تا حضور در گروه موسیقی جاز پیشرفته و گروه موسیقی کمپ تابستانی و نواختن قطعات مشهوری از بتهوون رشد کرد.

شاید بپرسید معلمان تام چگونه موفق شدند او را به این درجه از مهارت در موسیقی برسانند؟ مانند تمام معلم های خوب، آنها از مجموعه متنوعی از وسایل، بردباری زیاد، شوخ طبعی و میزان قابل توجهی انعطاف استفاده کردند. اما این تکنیک ها هم بسیار موثر بودند:

آموزش چندحسی
به نظر می رسد ترکیبی از تکنیک های آموزشی «چندحسی» [درگیر کردن حواس مختلف در یک زمان] به خوبی عمل کند. ضربه های ریتمیک، دست زدن های ریتمیک، استفاده از لوازم کمکی بصری برای آموزش ارزش زمانی نتها، حتی حرکت دور اتاق برای انجام حرکات موزون با نت های سیاه و سفید و چنگ می تواند موثر باشد. 

 یکی از روش های درمانی برای کودکان مبتلا به اوتیسم، موسیقی درمانی است

 
هوش شنوایی
از آنجا که کودکان مبتلا به اوتیسم اغلب توان شنوایی موسیقی کامل را دارند، اگر کودکتان توانایی غیرعادی در نامیدن نت ها بدون ارجاع به مرجع صوتی دارد، بسیار ارزش دارد و باید این مورد را بررسی کنید. همچنین بسیاری از کودکان دچار اوتیسم توانایی اجرا براساس گوش را دارند. معلمان تام از قابلیت نواختن با گوش استفاده و او را وادار به تکرار عبارت های موسیقی می کردند بدون آنکه نگران باشند که کدام نت در حال نواخته شدن است.

همراهی نت و صدا
همراه کردن نام نت ها با صداها می تواند شروع بهتری نسبت به همراه کردن نام نت ها و نشانه های نوشتاری آنها باشد. هنگامی که هنرجو نت ها و نام هایشان را بداند، راحت تر می تواند نت خوانی [از روی کاغذ] خود را ارتقا دهد.

تاکید بر علاقه
انتخاب قطعات براساس علاقه هنرجو روشی عالی برای پیشرفت است. پسر ما عاشق هر آن چیزی بود که در فیلم «فانتزی» یا حتی در مجموعه کارتون کودکان «اینشتین کوچک» می شنید.

حس آمیزی
برخی از افراد مبتلا به اوتیسم دارای حس آمیزی یا سینستزی هستند؛ توانایی ای در مرتبط کردن نت های موسیقی با رنگ ها، شکل ها و... خوب است که از شاگردتان بپرسید چه رنگ ها و اَشکالی را در تصور خود با شنیدن نت های مشخص می بیند. پسر ما نت ها را مانند رنگ های درون طیف رنگین کمان می بیند (قرمز، نارنجی، زرد، سبز، آبی، نیلی و بنفش) بنابراین نت «دو»: قرمز، نت «ر»: نارنجی و...

توجه به استعدادها
برای معلمان مهم است که بدانند کودکان مبتلا به اوتیسم، حتی با اختلال های کلامی، ممکن است استعداد قابل توجهی داشته باشند و ترس از صحنه شان کم باشد یا اصلا ترس از صحنه نداشته باشند. معلمان باید جدی به آماده سازی کودکان مبتلا برای اجرای رسیتال توجه کنند. با وجود این، نه فقط تمرین موسیقی، بلکه فرآیند اعلام برنامه، به صحنه رفتن، اجرای قطعه موسیقی و نهایتا ترک مناسب صحنه دارای اهمیت است.

آماده کردن فرد مبتلا به اوتیسم برای یک کنسرت گروهی
اگر به حضور فرزندتان در یک گروه موسیقی از هر نوعی امیدوار هستید، آماده کردن او بسیار اهمیت دارد. موسیقی با پایه گروه نوازی که قابل پیش بینی و تکرارشدنی است، روشی خوب برای مبتلایان به اوتیسم در همکاری با دیگر افراد، بدون فشار ناشی از تعاملات جدید است. به بیان دیگر، این شیوه باعث درک سکوت هاست و توانایی ساکت ماندن را هنگامی که دیگران می خوانند یا می نوازند به فرد می دهد. علاوه بر این، یک بَند، ارکستر یا گروه کر، بزرگ و پرصداست و چراغ های صحنه پرنور و همه این موضوعات حسی می توانند نگران کننده باشند. واضح است که قرار دادن یک فرد دچار اوتیسم که در سطح دیگر اعضا اجرا نمی کند در گروه فکر خوبی نیست. در ادامه نکته هایی درباره آماده سازی این افراد برای اجرای گروهی ذکر خواهد شد:

• همراهی برای او انتخاب کنید: افراد دچار اوتیسم ممکن است در دنبال کردن یک مسیر کلامی دچار مشکل شوند. یک رهبر گروه، دستیار، حامی یا دوست می تواند کنار هنرجو بنشیند و او را در یافتن نقطه دقیق در صفحه یاری کند. با توجه به نیازهای فرد مبتلا به اوتیسم، آن فرد همراه یا دوست می تواند در صورت نیاز در یافتن محل نشستن نوازنده و ورود و خروج به صحنه هم کمک کند.

• همه چیز را ضبط کنید: مطمئن شوید که هنرجویتان می داند چه زمانی و چه مدت باید میان عبارت ها سکوت کند. برای کمک می توانید کار گروه را ضبط کنید و از هنرجو بخواهید که بخش خودش را با آن تمرین کند.

• تمام مراحل کار را پیش بینی و تمرین کنید: تمام مراحل آمدن به روی صحنه، نواختن و خروج از صحنه را تمرین کنید. اگر نیاز به جا به جایی پایه های نت یا دیگر وسایل موسیقی روی صحنه وجود دارد، مطمئن باشید که این کار باید جزئی از تمرین باشد. اگر چراغ ها قرار است روشن شوند، چراغ ها را هم در تجربه تمرینی وارد کنید.

• کودک را در جای درست بنشانید: به جایگاه کودک در گروه توجه کنید. برخی افراد دچار اوتیسم به صدا حساس هستند بنابراین نشاندن این بچه ها کنار سازهای پرسروصدایی مانند ساکسیفون یا شیپور می تواند انتخاب نامناسبی باشد.

•  تمرین بیشتر، موفقیت بیشتر: همه به تمرین نیاز دارند، اما افراد دچار اوتیسم نه تنها باید تمرین کنند، بلکه باید در صورت نیاز آموزش های بیشتری ببینند، در این صورت است که موسیقی به شکل دقیق فراگرفته می شود. برای این افراد، از یاد بردن آموخته نادرست موسیقیایی می تواند بسیار سخت باشد.

حرف آخر
همان طور که گفته شد، موسیقی می تواند سلاح موثری برای تقویت توانایی های شناختی و حرکتی کودکان مبتلا به اوتیسم باشد. اما در عین حال، مشکلاتی نیز در این میان وجود دارد. اما توجه به این نکته ضرورت دارد که مشکلاتی که مبتلایان به اوتیسم عموما با آن مواجه اند، به تولید موسیقی مربوط نیست بلکه از توانایی خواندن و درک علائم نت نگاری و مدیریت مسائل احساسی مربوط به گروه نوازی ناشی می شود.

این افراد در یادگیری اطلاعات پایه ای- نت نویسی، دینامیک ها، کشش های زمانی و...، ممکن است به زمان بیشتری نیاز داشته باشند. هرچند در اغلب موارد بردباری، کار سخت و فداکاری مربی، پاداش باارزشی خواهد داشت.

برای ثبت آگهی رایگان به سایت شهر24 مراجه کنید

سایت شهر24 مرجع آگهی های رایگان.با سایت شهر24 دیده شوید