معرفی ساز سرنا

 

وبلاگ موسیقی :معرفی ساز سرنا
در کشور ما این ساز تحت عناوین نظیر به زرنا – ذرنا – ذورنا نامیده می شود. ساز سرنا در بین اقوامی نظیر بلوچ ها – کردها – گیلانها – ترک ها و فارس و مازندران وجود دارد. البته در همه اقوام به این نام معروف نیست مثلاً در میان بلوچ ها به شیدی ( shidi ) در میان کردها شمال خراسان به پیق ( pjg ) معروف است در مازندران به سرنا ( serna ) یا درنا ( zerna ) معروف است.

ساز سرنا معمولاً به دسرکوتن یا نقاره همراه است. در مازندران از سرنای نوع بم بیشتر استفاده می شود.

سرنا از چهار قسمت تشکیل شد :
۱ – قمیش

۲ – لب گیر

۳ – انبرک

۴ – بدنه ساز

۱ – قمیش : از نوعی نی نرم به نام آکس ( aks ) تهیه می گردد که آن را با آب ولرم می خیسانند و داخل دهان قرار می دهند و بوسیله مجرای باریکی که در وسط قمیش قرار دارد بازدم سرنا می شود. طول قمیش که به لب گیر بسته می شود حدود ۱ تا ۲ سانتیمتر است.

 

۲ – لب گیر : بصورت دایره ای واشر مانند است. که جنس آن فلزی است و ما بین لب نوازنده و سرنا قرار می گیرد قطر آن ۴ سانتیمتر یا کمتر و طول آن ۱۴ سانتیمتر یا کمتر است.

۴ – بدنه سرنا : بصورت لوله ای مخروطی از جنس چوب شمشاد یا آزاد یا گردو ، گاهی اوقات هم از توت ساخته می شود. اما نوع شمشاد صدا دهی بهتری دارد.

انتهای بدنه سرنا بصورت مخروطی و مثل سازهای شیپوری طراحی شده است. سرنای مازندرانی ۶ سوراخ در قسمت بالا و یک سوراخ در قسمت پایین دارد. قبل از نواختن ساز آن را با آب ولرم خیس می نمایند ، اینکار برای صدا دهی بهتر است.

طول سرنا کامل نبوده و از ۳۰ تا ۴۰ سانتیمتر و در بعضی نقاط تا ۶۰ سانتیمتر می رسد. سرنای بلند تر صدای بم تری نسبت به سرنای کوتاهتر دارد. حدود صوتی صدای سرنای مازنداران دو اکتاو است . سرنا را بصورت نفس برگردان می نوازند .

 

 

آهنگهای مخصوص سرنا شامل :

پیشنمازی – یک چوبه – دو چوبه – سه چوبه – ترکمنی – کتولی – ورساقی و … است .
این ساز همواره در اعیاد – جشن ها – مراسم ورزشی و … نواخته می شده است.

ریشه لغت سرنا
سُرنا و کَرنا هر دو به معنی بوق و با لغت (به انگلیسی: Horn) در انگلیسی از یک ریشه می‌باشند. در اصل در میان اقوامی که زبان هند و اروپایی اولیه را صحبت می‌کردند این ساز به علت اینکه از شاخ حیوانات ساخته می‌شد به این اسم نامیده شده است. شاهد دیگری که به این ادعا و مشابهت مهر تائید می‌زند نام ذوالقرنین، به معنی دارنده دو شاخ است. قَرن که مُعَرَّب کَرن است (که در اسم کَرنا مشاهده می‌شود) به معنی شاخ می‌باشد. البته سُرنای کنونی به مراتب از بوقهای شاخی اولیه پیشرفته تر است، ولی عضوی از خانواده سازهای بادی یا بوقی به شمار می‌آید.

سرنا در ایران
سرنا سازی نه تنها محلی، بلکه قدیمی است. در اشعار شعرای ایران بسیار نام سرنا، سورنا و سورنای آمده است. این ساز در سیستان و بلوچستان ، خراسان و لرستان از دیرباز رواج داشته و حتی امروزه نیز در مجالس شادی و به هنگام خواندن ترانه های محلی این نواحی بکار می رود. در نواحی لرستان سرنای کوچک و در نواحی بختیاری سرنای بلند معمول است، سرنای محلی معمولاً با دهل نواخته می‌شود. در میان سرنا نوازان مشهور ایرانی می توان از علی‌اکبر مهدی‌پور دهکردی، نوازنده نوروزنامه یا همان موسیقی هنگام تحویل سال نو و نیز رضا مریدی دلفان و شامیرزا مرادی مشهورترین نوازنده سرنای کوچک (کوتاه) نام برد.

برای ثبت آگهی رایگان به سایت شهر24 مراجه کنید

سایت شهر24 مرجع آگهی های رایگان.با سایت شهر24 دیده شوید

آشنایی با ساز درامز یا درام

وبلاگ موسیقی :درامز یا درام (به انگلیسی:Drum) که در زبان فارسی به معنی طبل است، در زبان انگلیسی معادل «Drum Kit» به معنی مجموعه‌ای از طبل‌ها، سنج‌هایی که روی پایه نصب می‌شود و گاهی، دیگر سازهای کوبه‌ای است که در کنار هم یک ساز واحد و مستقل را تشکیل می‌دهند.

 

این مجموعه از ساز، معمولاً در موسیقی جاز، راک، بلوز و پاپ کاربرد دارد. اجرای آن به وسیله ابزارهایی مانند چوب و پدال‌هایی که در قسمت پایین سازها قرار دارد با دست و پا نواخته می‌شود و به نوازنده آن درامِر می‌گویند.

 

آشنایی با ساز درامز یا درام

 

ساز درامز مجموعه‌ای از ساز‌های کوبه‌ای است که در کنار هم یک ساز واحد و مستقل را تشکیل می‌دهند. درامز یا درام (Drum) در زبان فارسی طبل معنی می‌دهد و معادل آن در زبان انگلیسی drum kit است.

ساز درامز در سبک‌های جاز، راک، بلوز و پاپ به کار برده می‌شود.

 

تاریخچه ی ساز درام:

سازهای درام تقریبا به قدمت نسل بشر می باشند. به استثنای حنجره انسان، سازهای درام قدیمی ترین ابزار موسیقایی ما هستند. ابتدایی ترین این سازها احتمالا از قرار گرفتن تکه های چوب و یا سنگ بر روی گودال های زمین ساخته شده اند. بعد از آن این موضوع کشف شد که از تنه ی درختان توخالی، صدای بیشتری می توان تولید کرد (شکل قدیمی درام های چوبی امروزی). قدمت بعضی از این سازها به ۵۰۰۰ سال می رسد. پوست حیوانات و یا ماهی ها را روی تنه ی درختان تو خالی می کشیدند و احتمالا این سازها صرفا با دست نواخته می شدند.

 

ساز درامز مجموعه‌ای از ساز‌های کوبه‌ای است که در کنار هم یک ساز مستقل را تشکیل می‌دهند

 

پیشرفت های بعدی منجر به ساخت کاسه ها و پوسته هایی شد که شکل های خاصی داشتند. این کاسه ها و پوسته ها به شیوه های متنوعی ساخته می شدند و این شیوه ها با به کارگیری تنوع در کشش پوسته ها حاصل می شدند. درام هایی که به این روش ساخته شدند، همچنین درام هایی که طی مراسم مذهبی و با همان کیفیت موسیقایی به دست آمده بودند، تبدیل به آیین مهمی در فرهنگ های مختلف شدند.

 

امروزه درامز به بدنه های چوبی و پوسته ایی از جنس طلق دارن که معمولا در دو طرف طبل قرار دارند و البته سوراخهایی هم در کناره بدنه برای خروج صدا.. سایز طبلها هم متفاوته و براساس قطر طبلها بر مبنای اینج محاسبه میشود. 

 

آموزش درامز کاری پیچیده ای به نظر می رسد

 

اجزا سازهای اصلی درام :

مجموعه ای از سازهای اصلی درام که در سبک‌های مختلف موسیقی تغییر پذیر است و ممکن است با ترکیبات دیگری از سازهای کوبه ای یا تلفیقی از سازهای آکوستیک و کوبه ای الکترونیک اجرا شود.

طبل بزرگ (Bass drum)

طبل فلور (Floor tom)

طبل کوچک (Snare drum)

تام-تام (Tom-tom drum)

جفت سنج (Hi-hat)

سنج کراش (Crash cymbal)

سنج راید (Ride cymbal)

سنج اسپلش (Splash cymbal)

سنج چینی (China cymbal)

 

انواع چوب‌های درامز

Hickory (چوب گردوی آمریکایی): این نوع چوب بسیار پر طرفدار است، زیرا دارای مقاومت زیاد با خاصیت ارتجاعی بالا است.

Maple (چوب افرا) :چوب افرا نسبتا سبک است و بیشتر در کار‌های استودیویی وکنسرت‌های جز یا اجرا در سمفونیک کاربرد دارد.

shira Kashi oak (بلوط): این نوع چوب در سال ۱۹۵۷ توسط شرکت pro mark به دنیا معرفی شد و دارای مقاومت بسیار بالا است.

 

 درامز بدنه های چوبی و پوسته ایی از جنس طلق دارن که معمولا در دو طرف طبل قرار دارند 

 

نحوه آموزش درامز : 

آموزش درامز کاری پیچیده ای به نظر می رسد. نکات بسیار زیادی درباره این ساز عظیم وجود دارد که ممکن است خیلی زود فراموش شوند. شاید شما هم اکنون می توانید این ساز را بنوازید ولی نمی دانید که چطور باید پیشرفت کنید. به هر حال در هر مرحله ای که هستید، دانستن نکات کلیدی این ساز بزرگ یک امر لازم است. درس هایی برای این ساز وجود دارند که لازم است قبل از هر چیز آنها را بیاموزید تا بدانید که چطور موثر بنوازید و تمرین کنید.

 

اگر شما هم اکنون یک نوازنده در سطح پیشرفته هستید نیز احتیاج دارید که دوباره به اصول اولیه بازگردید و اطمینان حاصل کنید که چیزی را از قلم نیانداخته اید. درامرهای زیای هستند که بعضی از این اصول را نمی دانند و به همین علت تمام حس نوازندگی آنها خراب می شود. به همین دلیل است که تأکید می کنم دانستن این نکات برای هر درامر یک ضرورت است.

 

کوک کردن درامز

 

اولین چیزی که هر نوازننده درامز باید بداند نحوه صحیح بدست گرفتن چوب هاست. بسیاری از درامرها برای یادگیری این موضوع وقت نمی گذارند و چوب ها را هر طور که راحت هستند بدست می گیرند و این اصلاً چیز خوبی نیست. همه روش های دست گرفتن چوب ها یک هدف را دنبال می کنند و آن رسیدن به حداکثر بازگشت از سطح می باشد.

 

با این حساب اگر شما هر کدام از سه روش Traditional,Matched یا Frech را بکار برید باید به حداکثر بازگشت از سطح در آن روش برسید. هرچقدر سریع تر به نحوه صحیح دست گرفتن چوب ها برسید، زودتر می توانید تمرینات مؤثرتری داشته باشید.

 

 

اولین چیزی که هر نوازننده درامز باید بداند نحوه صحیح بدست گرفتن چوب هاست

 

برای ثبت آگهی رایگان به سایت شهر24 مراجه کنید

سایت شهر24 مرجع آگهی های رایگان.با سایت شهر24 دیده شوید

آشنایی با ساز ویولن

وبلاگ موسیقی :آشنایی با ساز ویولن

 

 ویولن در زمان نواختن معمولاً روی شانه چپ قرار می‌گیرد

 

ویولن (به فرانسوی: violon) ساز زهی و آرشه‌ای است. ساز ویولن کوچک‌ترین عضو سازهای زهی-آرشه‌ای است. اصالت ساز ویولن به کشور ایتالیا بر می‌گردد. برای نواختن معمولاً روی شانهٔ چپ قرار می‌گیرد و با آرشه که در دست راست نوازنده است نواخته می‌شود.  

کوک سیم‌های ویولن از زیر به بم به ترتیب: می (سیم اول)، لا (سیم دوم)، ر (سیم سوم)، سل (سیم چهارم).

 

اصوات سیم‌های مجاور نسبت به یکدیگر فاصله پنجم درست را تشکیل می‌دهند. در این وسعت صدا ویولن قادر است تمام فواصل کروماتیک و کوچک‌تر از آن را اجرا نماید. 

خرک (در جلو)، گریف (جسم سیاه‌رنگ در عقب) و سیم‌های ویولن این ساز از ۵۸ قطعه مختلف ساخته می‌شود. وزن آن در حدود ۴۰۰ گرم می‌باشد.

 

ویولن در زمان نواختن معمولاً روی شانه چپ قرار می‌گیرد و با آرشه که در دست راست نوازنده‌است نواخته می‌شود. کوک سیم‌های ویولن از زیر به بم به ترتیب عبارتند از: می‌ (سیم اول)، لا (سیم دوم)، ر (سیم سوم)، سل (سیم چهارم).

 

از زمان اختراع اولین ویولن توسط گاسپارو برتولتی تا الان بیش از سه قرن می‌گذرد

 

تاریخچه‌ای از ساز ویولن

ساز ویولن در اروپا به قرن ۹ میلادی برمی‌گردد. برخی می‌گویند که ساز ویولن تکمیل شده‌ی ساز رباب است و از کشور‌های عربی آمده است.

تاریخ شناسان می‌گویند ساز ابتدا دارای یک سوراخ بر روی بدنه بوده، ولی رفته رفته این سوراخ حذف شده و سازی با سه سیم، سرآغازی برای ویولن تکامل یافته‌ی امروزی شده است. بعد از قرن ۱۱ در اروپا ساز ویولن تکامل یافته به طور وسیعی وجود داشت. اولین سازنده‌ی ویولن فردی به نام گاسپارو برتولتی ایتالیایی بوده است که او را مخترع این ساز نیز می‌نامند.

 

پس از آن شاگرد مشهور او به نام آندره آماتیبود را به عنوان بهترین سازنده‌ی ویولن در سطح جهان معرفی کردند که او هم پس از خود فردی به نام آنتونیو استرادیواری ایتالیایی را پرورش داد. تا به امروز در جهان کسی پیدا نشده که بتواند ویولن‌هایی به کیفیت و صدای خوب آمتونیو استرادیواری بسازد.

از زمان اختراع اولین ویولن توسط گاسپارو برتولتی تا الان بیش از سه قرن می‌گذرد، ولی با این وجود با توجه به پیشرفت علم هنوز نتوانسته‌اند تغییری در ساختار این ساز به وجود آورند و رمز و راز‌های سازندگان قدیم را کشف کنند.

 

ساز ویولن کوچک‌ترین عضو سازهای زهی-آرشه‌ای است

 

ویولن از بخش‌های زیر تشکیل شده‌است :

آرشه: یا کمان ترکه‌ای چوبی است که رشته‌های موی دم اسب در طول آن کشیده شده و به دو سر آن ثابت شده‌است.

 

جعبه طنینی: (جعبه رِزونانس): جعبه‌ای است که از سه بخش صفحه روئی، صفحه زیرین و زوارهای دور تشکیل شده‌است. گریف، خرک و سیم گیر در این ساز از جنس چوب آبنوس (به دلیل استحکام بیشتر) می‌باشد.

 

دسته یا گردن: در واقع دنباله چوب آبنوس تکیه سیم هاست که محل انگشت گذاری نوازنده در قسمت بالای آن قرار دارد. نوازنده ویولن قادر است در تمام طول چوب آبنوس انگشت گذاری کند. انتهای دسته به جعبه کوچکی (جعبه کوک) ختم می‌شود که سیم‌ها در درون آن به دور گوشی‌های کوک پیچیده می‌شوند.

 

خرک: پلی‌ست بین سیم‌ها و جعبه طنینی. نقش خرک تقسیم راه سیم‌ها، نگه داشتن سیم‌ها با ارتفاع خاص برای عبور بر روی جعبه طنینی و انتقال ارتعاشات سیم‌ها به جعبه طنینی. در داخل جعبه طنینی استوانه چوبی کوچکی قرار دارد (تقریباً در زیر محلی که خرک قرار دارد)، که نقش آن انتقال ارتعاشات به صفحه زیرین ساز و مانعی در جهت عدم شکسته شدن صفحه روئی ساز از فشار سیم‌ها و خرک است.

 

گریف: از آبنوس ساخته شده و در طول دسته ویلن چسبیده‌است و تا میانهٔ جعبهٔ ساز ادامه دارد. گریف بخشی است که نوازنده با انگشت خود سیم را به آن می‌چسباند و به این ترتیب طول سیم را کوتاه می‌کند و نت‌های مختلف را می‌نوازد.

 

سیم گیر: از آبنوس ساخته شده و در فاصله اندکی از خرک تا آخر تنه ویولن کشیده شده‌است. با زهی از جنس روده یا پلاستیک یا سیم به دکمه‌ای که در قسمت پائین جدار تعبیه شده بند می‌شود.

 

سیم‌ها: سیم‌ها از جعبه کوچک سر ساز آغاز شده در طول چوب آبنوس تکیه‌گاه سیم‌ها ادامه یافته، از روی خرک عبور کرده و در سیم‌گیر مهار می‌شوند. سیم‌های ویولن قبلاً از روده گوسفند (زه) ساخته می‌شد. امروزه در سیم‌های بم‌تر، روی روده سیم فلزی نازکی می‌پیچند و در سیم‌های زیرتر از مفتول فلزی تنها استفاده می‌شود.

 

ویولن در زمان نواختن معمولاً روی شانه چپ قرار می‌گیرد 

 

نحوه دست گرفتن ساز

بطور کلی ویولن در هنگام نواخته شدن با سه نقطه چانه، شانه و دست چپ در تماس است.هر یک از این نقاط بخشی از بار دست گرفتن ساز را به دوش می کشند. هرچند، نوازنده باید بتواند که ویولن را بدون کمک گرفتن از دست چپ و فقط با کمک گردن و شانه نگاه دارد.

 

شانه و گردن:

نوازنده نباید برای نگهداری ساز بر روی شانه چپ، آنرا بالا کشد. شانه باید در هنگام گرفتن ساز به همان وضعیت افتاده خود در حالت طبیعی بدن باقی ماند.طبیعی است اگر گردن نوازنده بلند باشد، او ناخودآگاه برای با تسلط گرفتن ساز،نیازمند بالا کشیدن شانه و یا خم کردن اضافی گردن خود به سمت پایین است.

البته اتخاذ هر یک از دو مورد فوق توسط نوازنده اشتباه است.

 

میزان بالا بردن دست چپ:

در حالت کلی، نوازنده باید دست چپ را تا جایی بالا برد که ساز و دسته آن امتدادی افقی با زمین پیدا کند.بهتر است ساز بگونه ای گرفته نشود که دسته و سرپنجه ساز به سمت زمین و یا برعکس آن نشانه گرفته شود. در حالت اول ستون مهرها به کشش بی مورد به سمت پایین می افتندهمچنین در این حالت، به علت خمودگی نوازنده، تنفس او مشکل تر می گردد.در حالت دوم نیز به مهرهای گردن در جهت معکوس فشار وارد می گردد.

 

انواع ویولن

دو نوع ویولن وجود دارد:

ویولن آکوستیک: همان نوع از ویولن که بسیار مرسوم است و بیشتر مورد استفاده قرار می‌گیرد. 

 

ویولن آکوستیک

 

ویولن الکتریک: این نوع ویولن به یک خروجی الکتریکی صدا مجهز است که اولین بار در سال ۱۹۲۰ توسط استاف اسمیت در موسیقی جاز و بلوز مورد استفاده قرار گرفت. طراحی ظاهری آن‌ها غیر سنتی است و برخی از آن‌ها ممکن است تعداد بیشتری سیم نسبت به آکوستیک داشته باشند.

 

ویولن الکتریک

 

سیگنال‌های ویولن الکتریک همانند گیتار الکتریک بر اثر پردازش‌های الکترونیکی، برای بدست آوردن صدای دلخواه بوجود می‌آید. در ویولن‌های الکتریکی معمولا از پیکاپ‌های مغناطیسی و یا فیزوالکتریک استفاده می‌کنند که در پیکاپ‌های مغناطیسی لازم است رشته‌های ویلن از جنس یک عنصرحاوی آهن باشند. 

 

سازندگان ویولن :

از اولین سازندگان ویولن می‌توان به گاسپارو برتولتی ایتالیایی نام برد، که در برخی موارد وی را مخترع این ساز می‌دانند. از شاگردان مشهور گاسپارو برتولتی آندره آماتی بود که او هم بهترین سازنده ویولن در سطح جهان یعنی آنتونیو استرادیواری ایتالیایی را پرورش داد. تا کنون کسی در جهان پیدا نشده که نه تنها بتواند هنر او را تکمیل نماید بلکه قادر نبوده ویولنی بسازد که از حیث زیبایی و صوت بتواند با ویولن‌های آنتونیو استرادیواری برابری نماید.]

 

تاکنون بیش از سه سده از اختراع اولین نمونه ویولن توسط گاسپارو برتولتی می‌گذرد و در این مدت با وجودی که کشفیات جدیدی در علوم فیزیک و شیمی نموده‌اند نه تنها نتوانسته‌اند در ساختمان ویولن تغییری بدهند بلکه از رموز کار سازندگان قدیم نیز چیزی درک نکرده‌اند.

 

 اصالت ساز ویولن به کشور ایتالیا بر می‌گردد

 

معروف‌ترین نوازندگان غربی ویولن:

آنتونیو ویوالدی

نیکولو پاگانینی

 

معروف‌ترین نوازندگان ایرانی ویولن:

پرویز یاحقی

همایون خرم

حبیب الله بدیعی

علی تجویدی

علی اصغر بهاری

ابوالحسن صبا

اسدالله ملک

علی محجوبی

رکن الدین مختاری

برای ثبت آگهی رایگان به سایت شهر24 مراجه کنید

سایت شهر24 مرجع آگهی های رایگان.با سایت شهر24 دیده شوید