کدام ساز موسیقی را برای نواختن انتخاب کنیم؟

کدام ساز موسیقی را برای نواختن انتخاب کنیم؟

یکی از ساده ترین راه ها برای انتخاب یک ساز موسیقی، رفتن به یک فروشگاه و امتحان کردن انواع ساز ها و فهمیدن ساز دلخواه است. البته، برای انتخاب یک ساز موسیقی، عوامل زیادی وجود دارند که باید به آن ها توجه کرد؛ مثلا ترجیحات موسیقایی هر فرد، میزان بودجه ی در دسترس، فضایی که هر ساز اشغال می‌کند، خصوصیات شخصیتی هر فرد، قابلیت حمل و نقل آسان ساز و پتانسیل های شغلی هر ساز.

در ادامه، بر طبق انواع مدل های ساز، توضیحاتی داده می شود تا در انتخاب یک ساز موسیقی به شما خواننده ی گرامی مجله ی قرمز کمک کند.

معرفی انواع سازها برای کمک در انتخاب یک ساز موسیقی

ساز های زهی (String instruments) : بسیاری از ساز های زهی، همچون ویولون، ویولا، ویولونسل و کنترباس به تمرینات و صبوری زیادی در آغاز کار احتیاج دارند؛ به دلیل این که پیشرفت در این نوع سازها اغلب روند طولانی تری دارد. این ساز ها همچنین به چابکی و قابلیت هماهنگی زیادی نیاز دارند. اگر نوازنده سن کمی دارد، باید از بلوغ کافی برای فهمیدن کند بودن روند پیشرفت و یادگیری اولیه در این نوع ساز ها برخوردار باشد.

این ساز ها را برای ابتدای کار می‌توان با قیمت نسبتا ارزانی تهیه کرد؛ اما در حین پیشرفت نوازندگی، ممکن است نیاز به خرید ساز هایی با طراحی حرفه ای تر به وجود بیاید که مسلما قیمت بالاتری دارند.

اکنون به معرفی سازهای معروف در این دسته می‌پردازیم تا برای انتخاب یک ساز موسیقی آماده تر شوید. ویولون، یک ساز با پیشینه ی زیاد است که بیشتر برای نوازندگی در سبک های همه پسند و همچنین سبک کلاسیک کاربرد دارد و مورد علاقه ی افراد است.

ویولا، صدای گرم تری نسبت به ویولون دارد اما یادگیری آن نسبت به ویولون سخت تر است. ویولونسل، صدای پر حجمی دارد و حمل و نقل آن به دلیل بزرگی این ساز، دشوار است و اغلب در برخی سبک های موسیقی همه پسند، سبک کلاسیک و جاز استفاده می‌شود.

کنترباس، بزرگ تر از ویولونسل است، سازی است که با خیلی از ساز های دیگر همخوانی دارد و در بسیاری از سبک های موسیقی از سبک کلاسیک گرفته تا راک، به کار می‌رود. البته برای یادگیری کودکان، نوع کوچکتر آن هم وجود دارد. این نوع ساز ها را می‌توان به عنوان سازهای اجتماعی توصیف کرد؛ بدین معنا که برای کسانی که مشتاق شرکت در فعالیت های دسته جمعی و گروهی هستند، مناسب تر است.

گزینه های دیگری در بین ساز های زهی نیز وجود دارند که برای انتخاب یک ساز موسیقی از این دسته سازها می‌توان به آن ها نیز اندیشید. این نوع سازهای زهی، بعد کلاسیکی آن ها کمتر است؛ سازهای زهی مانند گیتار، بانجو و یوکلله (ukulele)، که مورد آخری، اخیرا بسیار محبوبیت پیدا کرده است. همچنین انواع مختلفی از گیتار، که مناسب اهداف و سبک های گوناگون هستند، وجود دارد.

به عنوان مثال، گیتار کلاسیک برای اجرای تکی موسیقی (تک نواز) مناسب تر از سایر گیتارها می‌باشد و البته یادگیری آن نیز دشوارتر است. اگر شما قصد نواختن در یک گروه را داشته باشید، گیتار آکوستیک های بسیاری وجود دارد که برای انواع مختلفی از سبک های موسیقی مناسبند.

همچنین گستره ای از گیتارهای الکتریک وجود دارد که جنبه ی سرگرمی بیشتری داشته و ساده تر نیز می‌باشند. برای انتخاب یک ساز موسیقی از بین انواع این گیتارها، این نکته نیز جالب است بدانید که بسته به گیتاری که انتخاب می‌کنید، گیتارها می‌توانند هم برای افراد درون گرا و مستقل، و هم برای افراد با شخصیت های باز و برون گرا و اجتماعی تر مناسب باشند.

ساز های بادی (Woodwind instruments) : ساز های بادی، به دو دسته ی کوچک و بزرگ تقسیم بندی شده اند. ساز های بادی کوچک مثل فلوت و کلارینت، که جمع و جور هستند و به راحتی حمل می‌شوند. و نوع بزرگ آن ها مانند باسون و ابوا، که در حمل و نقلشان باید توجه و مراقبت زیادی لحاظ نمود؛ چرا که این آلات موسیقی بسیار ظریف و شکننده هستند.

برای انتخاب یک ساز موسیقی از رسته ی ساز های بادی، بهتر است بدانیم که برای مثال در طی یادگیری فلوت و کلارینت، سرعت پیشرفت اولیه خوب است و پتانسیل برای تغییر ساز به ساکسیفون – سازی که فضا در آن برای بداهه نوازی زیاد است- وجود دارد. این ساز ها نیاز به بودجه ی زیادی برای خرید ندارند و نوع حرفه ای و شکیل آن ها نیز زیاد گران نیست.

اما در مورد باسون و ابوا، این ساز ها نیز مستلزم نگهداری و مراقبت زیادی هستند و البته قیمت آن ها نیز تقریبا زیاد است. علاوه بر استفاده ی این نوع سازها در سبک موسیقی کلاسیک، در سبک های مختلف دیگری از جمله سبک موسیقی جاز، فولک (محلی) و پاپ نیز به کار می‌روند.

ساز های برنجی (Brass instruments) : ساز های برنجی، هم به آسانی در دسترس هستند و هم قیمت معقولی دارند. این ساز ها صدای قوی و پر حجمی ایجاد می‌کنند و یادگیری مقدماتی آن ها نیز زیاد سخت نیست. ساز های برنجی نسبتا بزرگ هستند اما اندازه های کوچک آن ها هم برای کودکان وجود دارد. شیپور فرانسوی (French Horn) یکی از سخت ترین ساز های برنجی برای یادگیری به حساب می‌آید؛ چرا که شمار زیادی نت موسیقی، تنها از طریق تغییر دادن شکل لب ها به وجود می‌آید.

برای انتخاب یک ساز موسیقی از این نوع، این نکته را هم لازم است اشاره کنیم که این ساز برای افراد سخت کوش و مصرّی که دوست دارند خود را به چالش بکشند، مناسب است؛ ولی ارزشش را دارد به این خاطر که همواره نیاز به نوازنده ی شیپور در گروه ها و ارکستر های موسیقی وجود دارد.

ترومپت (Trumpet) نیز سازی است که حمل و نقل راحتی دارد و برای افراد مستقل و دارای روحیه ی اجتماعی مناسب است. ترومپت های زیادی در اجرا های موسیقایی وجود دارد؛ اما نکته ای که در مورد انتخاب یک ساز موسیقی باید در مورد ترومپت بدانیم، این است که تغییر دادن ساز از ترومپت به سمت دیگر ساز های برنجی، مهارت نسبتا بالایی می‌خواهد. این موضوع نیز به دلیل شکل دهان یا دهانه ی این ساز است.

ترومبون (Trombone) ساز برنجی دیگری است که از قیمت مناسبی برخوردار است اما حمل و نقل آن دشوار است؛ اگرچه باید اشاره کرد که کودکان به آسانی و در همان ابتدای کار مجذوب این ساز می‌شوند و صدای خوبی هم می توانند از این ساز بیرون آورند. ترومبون برای افراد هنردوست و نسبتا اجتماعی که تمایل به ابراز وجود و نشان دادن خود دارند، مناسب است.

توبا (Tuba) نیز یک ساز برنجی خیلی بزرگ و گران است. به دلیل کم بودن تعداد نوازندگان توبا، یادگیری این ساز می‌تواند فرصتی برای زودتر وارد شدن به ارکستر باشد. این ساز برای افرادی که از عضویت داشتن در یک گروه لذت می‌برند، عالی است.

در هنگام انتخاب یک ساز موسیقی از بین بادی ها و یا برنجی ها، باید به وضعیت سلامت خودتان نیز توجه داشته باشید. ریه های قوی، یک ضرورت در انتخاب این نوع ساز ها می‌باشد؛ بنابراین کسانی که مشکلات تنفسی دارند، بهتر است سازشان را از سایر گروه های سازی انتخاب کنند.

ساز های کلیدی یا شستی دار (Keyboard instruments) : اصلی ترین ساز کلیدی، پیانو است که همه جا نشانی از حضور خود دارد. پیانو، یک پایه ی تئوریکی عالی برای یادگیری هر نوع ساز دیگری ایجاد می‌کند؛ بنابراین یک ساز ایده آل برای شروع است. این ساز بدنه ی بزرگی داشته و به آسانی قابل حمل نیست؛ اما می‌شود گفت دکور زیبایی به هر مکانی می‌دهد.

حتی اگر شما مدتی باشد که نواختن پیانو را متوقف کرده باشید. در انتخاب یک ساز موسیقی شستی دار، و به خصوص پیانو، باید اشاره کرد که قطعات موسیقی مختص پیانو بسیار متنوع است و شما می‌توانید به آسانی یکی را تهیه کنید و حدی برای آن متصور نیست. واضح است که هرچه قیمت این ساز بالاتر رود، کیفیت آن نیز بیشتر می‌شود؛ اما نکته ی جالبی در مورد پیانو وجود دارد، این که اگر شما در یک مدرسه ی موسیقی و یا آکادمی شرکت کنید، معمولا انواع مختلفی از پیانو و با کیفیت های متفاوت برای استفاده ی شما وجود دارد. پیانو برای افراد مستقل و کسانی که شخصیت آرامی دارند، مناسب است.

به این دلیل که پیانو معمولا یک ساز سولو (Solo) محسوب می‌شود. (یعنی نواختن آن به تنهایی و بدون همراهی ساز های دیگر نیز صدای خوبی دارد.) البته این بدان معنا نیست که پیانو نمی‌تواند با یک یا چند ساز دیگر نواخته شود و یا این که در ارکستر ها کاربرد ندارد. پیانو سازی است که بسیار منعطف و تطبیق پذیر با انواع سبک هایی است که از کلاسیک شروع می‌شوند و رفته رفته به سمت سبک موسیقی پاپ می‌روند. نوازندگان پیانو می‌توانند در جریان پیشرفت خود به سمت ساز های دیگری نیز، همچون ارگ (Organ)، هارپسیکورد (Harpsichord) یا آکاردئون(Accordion) بروند.

ساز های ضربه ای (Percussion instruments) : ساز های ضربه ای حجیم هستند و سر و صدای زیادی هم دارند. بنابراین در هنگام نواختن این ساز ها، باید اتاقتان را از نظر صوتی عایق کنید تا این سرو صداها به بیرون نرود. نواختن این ساز ها بسیار سرگرم کننده است و یادگیری آن ها هم نسبتا ساده می‌باشد. همچنین مسیر شغلی خوبی در ارکستر برای این ساز وجود دارد.

نوازندگان طبل (Drum) قابلیت جذب زیادی برای نوازندگی در ارکستر ها را دارند. نواختن طبل برای افراد پر انرژی بسیار مناسب است. این موضوع با مشاهده ی کسانی که در سبک جاز و یا راک طبل می‌نوازند، کاملا واضح است. در انتخاب یک ساز موسیقی از دسته ی ضربه ای ها، می توان همچنین به این نکته اشاره کرد که ساز های ضربه ای و به خصوص طبل، برای آن دسته از کودکانی که نیاز به آموزش های خاص دارند، مثلا کودکانی که از اتیسم رنج می‌برند، بسیار رضایت بخش است و احساس امنیت روانی را به هنگام نواختن در آن ها ایجاد می‌کند.

ساز های موسیقی که در این مقاله مورد بررسی قرار گرفتند، بیشتر کلاسیک گونه هستند و همچنین تنها ساز های این عرصه نیستند. ساز های گوناگون بیشتری نیز وجود دارند که به دلیل این که به راحتی در یک گروه جای داده نمی‌شدند، در اینجا ذکر نشده اند. مهم نیست که شما تصمیم می‌گیرید که چه سازی را برای نواختن انتخاب کنید؛ بلکه مهم ترین جنبه این است که عاشق نوازندگی و شنیدن صدای آن ساز باشید.

برای ثبت آگهی رایگان به سایت شهر24 مراجعه کنید.

سایت شهر24 مرجع آگهی های رایگان.با سایت شهر24 دیده شوید.

آشنایی با ساز تمبک

وبلاگ موسیقی و ساز

تنبک تنها ساز کوبه ای محسوب می شود که از ۱۰ انگشت برای اجرای آن استفاده می شود 

 

تنبک (تمبک، دمبک، دندونک و ضَرب) یکی از سازهای کوبه‌ای ایرانی است. این ساز پوستی، از نظر سازشناسی جزء طبل‌های جام‌شکل محسوب می‌شود که از این خانواده می‌توان به سازهای مشابه مانند داربوکا در کشورهای عربی و ترکیه و همچنین زیربغلی در افغانستان اشاره کرد.

 

دربارهٔ وجه تسمیه این ساز، هنوز یک رای نهایی حاصل نشده‌است. بهمن رجبی معتقداست که نام این ساز در اصل تنبک بوده و تبدیل آن به تمبک به دلیل قلب حرف «ن» ساکن به «م»، قبل از حرف «ب» است؛ مثل اتفاقی که در تلفظ واژهٔ «شنبه» می‌افتد.(تنبک و نگرشی به ریتم از زوایای مختلف نوشته بهمن رجبی) اما گروهی دیگر اعتقاد دارند که صورت «تنبک» منشاء منطقی نداشته و به همین دلیل به اشتباه در میان مردم رواج یافته است.

 

 تکنوازی تمبک

 

اما در نوازندگی این ساز از تکنیک‌هایی به نام‌های «تُم»، «بک»، «پلنگ» و «ریز» استفاده می‌شود. بنابراین چندان بعید نیست اگر نامگذاری «تنبک» بر اساس همین اسامی صورت گرفته باشد. از دیدگاه زبان‌شناسان واژه Tambourine که در زبان‌های اروپایی برای تمبک به کار می‌رود از واژهٔ تنبور پهلوی وام گرفته شده‌است.

 

تمبک از سری ساز های کوبه ای است و تنها ساز کوبه ای محسوب می شود که از ۱۰ انگشت برای اجرای آن استفاده می شود . ساز کوبه ای را می توان اولین سازی عنوان کرد که بشر به آن دست پیدا کرده است که از آن برای ترساندن حیوانات و یا اطلاع رسانی به یکدیگر استفاده می کردند.

 

تنبک یکی از سازهای کوبه‌ای ایرانی است

 

ساختمان ساز تمبک از قسمت های دهانه کوچک ، نفیر ، بدنه ، دهانه بزرگ و پوست تشکیل شده است. ساز تمبک از دو قسمت کلی و استوانه ای شکل تشکیل شده :قسمت اول (بالا و هنگام نواختن ،جلو) به قطر تقریبی ۲۵ تا ۳۰ سانتی متر و به طول ۴۵ سانتی متر ،که سطح بالایی آن پوست کشیده شده و در پایین به قسمت دوم متصل شده است و این قسمت عبارت است از استوانه باریک تری که در انتها (پایین) کمی گشاد تر شده و به دهانه ای باز منتهی گشته است .

 

ساختمان اصلی تمبک از چوب یک تکه ای است که به صورت یک تکه از کنده ی درخت توت ، گردو ، زبان گنجشک ، کاج و … ساخته می شود و پوستی که بر روی دهانه ی بزرگ کشیده می شود از پوست حیواناتی چون گوساله ، شتر ، گوسفند و بز می باشد .

 

پیشینه تنبک با نام‌های پهلوی دمبلک به پیش از اسلام می‌رسد و بنابر نظر دکتر معین دمبک صورت دگرگون‌شدهٔ همین نام است.تنبک در چند دههٔ اخیر پیشرفت چشم‌گیری کرده و حتی به عنوان سازی تکنواز و مستقل نیز مطرح شده‌است.

 

ساختمان تمبک از قسمت های دهانه کوچک ، نفیر ، بدنه ، دهانه بزرگ و پوست تشکیل شده 

 

ساختمان تمبک:

بدنهٔ تنبک را در گذشته از جنس چوب، سفال و گاهی هم فلز می‌ساختند، لیکن امروزه از جنس چوب می‌سازند. تنبک از بخش‌های زیر تشکیل شده‌است:

پوست

دهانهٔ بزرگ

تنه

پا

گلویی (نفیر)

دهانهٔ کوچک (کالیبر)

از حلقه در انگشت‌های وسطی دستان می‌توان با زدن روی پوست دهانه بزرگ چسبیده به تنه و شیارهای روی تنه با کشیدن حلقه‌ها اصوات و شیرین کاری‌های متنوع و جالبی اجرا کرد

 

تمبک در هنگام نواختن ،به طور افقی روی ران نوازنده نشسته قرار می گیرد و او دست چپ خود را در بالا و دست راست خود را در کنار راست تمبک قرار می دهد و با انگشتان ،نرمه و تمام دست خود را بر قسمت های مختلف (مرکز ،میان ،کنار )پوست می کوبد.

از آن جا که وسیله کوبیدن روی تمبک انگشتان است و بدین وسیله نوازنده تمبک قادر است بر روی تمبک ریزه کاری و شیرین کاری های فراوان اعمال کند ،می توان از آن به عنوان “تکنواز” استفاده های شایان و جالب نمود.

 

 ساز تنبک

 

نقش همنوازی در تمبک نه فقط همراهی ساز یا آواز و تامین و نگهداری “ضرب” موسیقی است ، بلکه طی ۲۵ سال اخیر به ابتکار حسین تهرانی و همکاری دیگران ارکستری ملقب به “گروه تمبک نوازان” تشکیل شده و قطعه های متعددی اجرا کرده اند.

به دلیل اینکه سن فرا گیری تمبک از سن ۴ سالگی تا ۸۰ سالگی می باشد ، سایز های مختلفی همراه با وزن های مختلفی وجود دارد که هنرجو با هر سن و قدرتی بتواند تمبک بزند.

تمبک بر خلاف اکثر ساز ها از نت های متداول دو ،ر ،می و … استفاده نمی شود و نت هایی که برای آموزش تمبک استفاده می شوند ،اشکالی هستند که به نوعی قرار داد بین نوازندگان تمبک گذاشته شده است.

 

تمبک در هنگام نواختن ،به طور افقی روی ران نوازنده نشسته قرار می گیرد 

 

نوازندگان شاخص تمبک:

از قدما می‌توان از حاجی خان ضرب گیر ، عیسی آقا باشی، رضاقلی خان نوروزی، ابوالحسن صبا (معلمِ حسین تهرانی)، مسعود خان، شعبان قناری ،مهدی قیاسی، رضا روانبخش و عبدالله دوامی نام برد.

و از معاصرین تمبک نواز :

حسین تهرانی

جهانگیر ملک

امیر ناصر افتتاح

بهمن رجبی

ناصر فرهنگ فر

محمد اسماعیلی

مرتضی اعیان

داریوش رفیعی

امیر بیداریان نژاد

ملوک ضرابی

جمشید محبی

داریوش زرگری

نوید افقه

همایون شجریان

پژمان حدادی

محسن کثیرالسفر

 

آشنایی با ساز تمبک

 

برای ثبت آگهی رایگان به سایت شهر24 مراجعه کنید.

سایت شهر24 مرجع آگهی های رایگان.با سایت شهر24 دیده شوید.

 مزایای یادگیری موسیقی و ساز برای مغز و هوش

 مزایای یادگیری موسیقی و ساز برای مغز

هر چه نواختن ساز را در سن کمتری شروع کنند تأثیرات این کار بیشتر خواهد بود

 

اگر در دوران کودکی والدین تان بر خلاف علاقه ی شما اصرار داشتند یادگیری موسیقی و ساز برای شما مفید است و به اجبار شما را به کلاس موسیقی فرستادند، باید بدانید که حق با آن ها بوده. آموختن موسیقی و نواختن ساز در تنظیم مجدد مغز و تقویت آن نقش دارد و جالب آنکه این تأثیر ماندگار است. دانشمندان هنور در تلاشند به همه ی تأثیرات مثبت موسیقی بر مغز پی ببرند اما اصل تأثیرگذاری موسیقی غیر قابل انکار است. بنابراین گرد و خاک ساز قدیمی تان را پاک کنید یا نواختن یک ساز جدید را شروع کنید. فرزندان خود را هم به این کار تشویق کنید. هر چه آن ها در سن کمتری نواختن ساز را شروع کنند تأثیرات این کار بیشتر خواهد بود. در ادامه به ۱۰ مزیت باورنکردنی یادگیری موسیقی و ساز بر مغز می پردازیم.

 

۱- تقویت ارتباطات میان نیمکره های راست و چپ مغز

تحقیقات نشان می دهد نوازنده ها از بافت سپید بیشتری در جسم پینه ای مغز خود (مجموعه ای از ارتباطات عصبی که نیم کره های مغز را به هم پیوند می دهند) برخوردارند، یعنی ارتباط میان نیم کره ی خلاق سمت راست و نیم کره ی تحلیل گر سمت چپ در آن ها قوی تر است. این مسأله مزیت های زیادی دارد، مثل سریع تر شدن برقراری ارتباط در مغز و خلاقانه تر شدن مهارت های حل مسأله. با این حال، همه ی نوازنده ها از توانایی های شناختی یکسانی برخورداری نیستند و دو عامل سن و میزان نوازندگی در این مسأله تأثیر گذار است. هر چه تمرین ساز زدن بیشتر و سن شروع یادگیری آن کمتر باشد، افراد از مزایای بیشتری برخوردار می شوند.

 

نوازنده ها از بافت سپید بیشتری در جسم پینه ای مغز خود برخوردارند

 

۲- افزایش عملکرد اجرایی مغز

نوازنده ها عملکرد بهتری در تصمیم گیری، پردازش و حفظ اطلاعات و شیوه ی تطابق بر اساس تغییر نیاز ذهنی دارند و احتمالا علت این مسأله بیشتر بودن بافت سپید در مغز آن ها است. این عملکردهای اجرایی مغز بیشتر از ضریب هوشی در موفقیت های تحصیلی مؤثر هستند. حتی برخی دانشمندان گمان می کنند نواختن ساز می تواند به کودکانی کمک کند که دچار مشکلات عصب شناختی وابسته به عملکرد اجرایی مغز مثل اختلال کم توجهی- بیش فعالی هستند.

 

۳- تقویت فرآیند تکلم

نواختن ساز نه تنها به مغز در پردازش آواهای موسیقایی کمک می کند بلکه در پردازش آواهای صامت و مصوت در کلام هم نقش دارد. طی تحقیقی در سال ۲۰۱۸ در امریکا مشاهده شد کودکانی که پیانو می نواختند به میزان چشمگیری در تشخیص کلماتی که تنها در یک حرف صامت متفاوت بودند عملکرد بهتری داشتند. این پژوهشگران معتقدند نواختن پیانو حتی بیشتر از مطالعه ی اضافی در تشخیص صداها تأثیر دارد.

 

پژوهش دیگری در سال ۲۰۱۴ نشان داد موسیقی می تواند به کودکان در پردازش کلمات کمک کند. این محققان گمان می کنند موسیقی و کلام ویژگی های مشترکی مثل زیر و بمی، زمان سنجی و طنین دارند و مغز از گذرگاه های عصبی یکسانی برای پردازش هر دوی آن ها استفاده می کند. هر چه مهارت های زبانی مثل خواندن بهتر باشند، کودکان در یادگیری تمامی موضوعات، از ریاضیات گرفته تا دروس اجتماعی، عملکرد بهتری خواهند داشت.

 

۴- تقویت حافظه

طبق تحقیقات، با توجه به تأثیر مثبتی که موسیقی در پردازش کلام دارد، افرادی که نواختن ساز را یاد می گیرند، کلمات بیان ادا شده را بهتر به خاطر می سپارند (حافظه ی زبانی). به علاوه، نواختن ساز حافظه ی فعال را تقویت می کند. حافظه ی فعال توانایی ذخیره ی موقت و استفاده از اطلاعاتی است که به شما کمک می کند استدلال کنید، یاد بگیرید و یا کار پیچیده ای را انجام دهید.

 

نواختن ساز حافظه ی فعال را تقویت می کند

 

۵- افزایش همدلی

آموختن ساز نه تنها بخش های پردازشگر آواها در مغز را تقویت می کند، بلکه توانایی تشخیص احساسات در صداها را افزایش می دهد. نوازنده ها در خوانش نشانه های ظریف احساسی در صحبت ها عملکرد بهتری دارند. با برخورداری از این ویژگی آن ها می توانند روابط بی دردسرتر و عاطفی تری داشته باشند. به علاوه، آموختن موسیقی می تواند به کودکانی کمک کند که دچار مشکل درک عاطفی مثل اوتیسم هستند.

 

۶- کاهش سرعت روند پیری مغز

طبق تحقیقات، تأثیرات موسیقی در پردازش کلام و حافظه تا سنین کهنسالی به قوت خود باقی می ماند، حتی اگر بعد از دوران کودکی آموختن ساز را رها کرده باشید. طی تحقیقی در سال ۲۰۱۵ در کانادا معلوم شد افراد سالخورده ای که در دوران جوانی نواختن ساز را یاد گرفته بودند در مقایسه با کسانی که آموزش ندیده بودند، سرعت تشخیص کلام در آن ها به میزان ۲۰ درصد بیشتر بود. در تحقیق دیگری افراد سالخورده ای که به مدت ۱۰ سال آموزش موسیقی دیده بودند در مقایسه با گروه دیگر که هرگز آموزشی ندیده بودند، اطلاعات حسی بیشتری مثل داده های شنیداری، تصویری و لامسه ای را به خاطر می سپردند.

 

۷- تقویت مهارت های ریاضی و علمی

مفاهیم مختلف موسیقی یعنی نوت ها، آکوردها، اوکتاوها، ریتم و متر، همگی از نقطه نظر ریاضی قابل درک هستند. تحقیقات نشان می دهد میان نواختن موسیقی و رشد مهارت های ریاضی ارتباط وجود دارد. طی پژوهشی مشاهده شد خردسالانی که نواختن کیبورد را یاد می گرفتند در تست استدلال فضایی-گذرا عملکرد بهتری داشتند. استدلال فضایی-گذرا به توانایی تجسم ذهنی اشکال فضایی و درک چگونگی جاسازی آن ها در یکدیگر گفته می شود. پژوهشگران معتقدند که تقویت استدلال فضایی-گذرا موجب بهبود عملکرد در علم و ریاضیات می شود.

 

۸- بهبود مهارت های حرکتی

نواختن ساز نیازمند هماهنگی دست ها، چشم ها و گوش ها است. کسانی که در سنین کم نوازندگی را شروع می کنند، تقویت مهارت های حرکتی موسیقایی آن ها در بخش های دیگر زندگی شان هم تأثیر گذار خواهد بود. طی تحقیقی در کانادا مشاهده شد کودکانی که پیش از ۷ سالگی شروع به آموختن موسیقی کرده بودند در مقایسه با کودکانی که نواختن ساز را دیرتر شروع کرده بودند، عملکرد بهتری در انجام یک مهارت حرکتی غیر موسیقایی داشتند. این عملکرد بهتر در اسکن مغزی آن ها هم مشاهده شد، به طوری که اسکن ها حاکی از قوی تر بودن ارتباطات عصبی در نواحی حرکتی ای بود که به تجسم کردن و انجام حرکات فیزیکی کمک می کنند.

 

نواختن ساز نیازمند هماهنگی دست ها، چشم ها و گوش ها است

 

۹- تقویت سلامت روانی

طبق تحقیقات نوازندگان در مقایسه با دیگران کمتر مستعد پرخاشگری، افسردگی و خشم هستند. از قرار معلوم موسیقی به آن ها کمک می کند کنترل عاطفی و تمرکز بیشتری داشته باشند. طی تحقیقی بر روی اسکن مغزی افراد ۶ تا ۱۸ ساله مشاهده شد مغز کسانی که ساز می زدند عملکرد بهتری در تنظیم احساسات و سطح اضطراب و توانایی تمرکز داشت. در پژوهش دیگری معلوم شد نواختن موسیقی به کاهش اضطراب هم کمک می کند. به عبارت دیگر، علائم فیزیکی و روانی ناشی از اضطراب مثل زخم معده، سردرد، فشار خون بالا و ضعف سیستم ایمنی بدن، در نوازندگان کمتر دیده می شود.

 

۱۰- افزایش خودباوری

مزایای روانی ناشی از آموختن موسیقی (و شاید همنوازی با دیگران) موجب خودباوری بیشتر فرد می شود. طی پژوهشی مشاهده شد کودکانی که به مدت ۳ سال هر هفته به کلاس پیانو می رفتند در مقایسه با کودکانی که آموزش موسیقی نمی دیدند، از خودباوری بیشتری برخوردار بودند. در پژوهش دیگری، کودکانی که در مدرسه در گروه اجرای موسیقی شرکت داشتند کمتر احساس بیگانگی و بیشتر احساس موفقیت می کردند.

برای ثبت آگهی رایگان به سایت شهر24 مراجعه کنید.

سایت شهر24 مرجع آگهی های رایگان.با سایت شهر24 دیده شوید.